Rusya’daki tarihi binaların toplu yıkımı – tarihi kentsel gelişim krizi

Sergei Ivanovich Smirnov. Moskova. Gün çalıyor (parça). 1997

Son zamanlarda gözümüzün önünde beton ve camdan yapılmış en son yapılarla “büyümüş” olan Rus şehirlerinin görünümündeki değişikliği etkileyen inşaat sektörünün yüksek karlılığıdır..

Sadece bu bölgede büyüyen ve asfalt otoparklar ve tipik çok katlı binalar yerine güzel manzaralar ve rahat avlular görmeye alışmış tarihçiler ve yöre sakinleri, antik kentlerin tarihi görünümünü böyle bir durumda korumayı düşünüyor..

Şehirlerin merkez bölgelerinde giderek artan arazi değerinin, tarihi binaların yıkılmasının ana nedeni haline geldiği bir sır değil. Bu sorun, hiçbir şekilde sadece St.Petersburg ve Moskova’nın ayrıcalığı değildir, ancak burada mimari anıtların ve bir asırlık geçmişi olan binaların yıkılması en büyük yankıya neden olur. Harabeye dönüşmenin üzücü kaderi, ünlü Altın Yüzük’tekiler de dahil olmak üzere Rusya’nın tüm şehirlerinde sayısız tarihi yapıyı tehdit ediyor..

Merkezi kentsel alanlardaki en çekici arsalar için mücadelede “hayatta kalma” için en yüksek şans, ilgili devlet siciline girilen mimari ve tarih anıtları olarak sınıflandırılan gayrimenkul objelerine sahiptir. Ancak, bu kadar yüksek bir statüye hak kazanmak için, bir binanın belirli gereksinimleri karşılaması gerekir, çünkü yalnızca saygın bir yaş genellikle yeterli değildir. Öyleyse, taşınmaz bir mimari ve tarih anıtına sahip olmalıdır:

• estetik değer;
• kültürel mirasın bir nesnesi olmak;
• belirli bir mimari tarzın bir örneği olmak;
• tarihi ve sosyal değeri var.

Bu nedenle, tarihi ve mimari anıt statüsünü elde etmenin en önemli ve en büyük şansı, yapımında ünlü mimarların yer aldığı binalar, tanınmış tarihi figürlerin yaşadığı, kentsel peyzajın oluşumunda önemli etkisi olan, devrimden önce dikilen yapılar vb..

Ek olarak, Rusya’nın birçok şehrinde kentsel planlama, kültür ve mimari için değerli olarak tanınan sözde tarihi bölgeler, bölgeler vardır. Bu alandaki herhangi bir inşaat faaliyeti katı bir şekilde düzenlenmelidir, her bina inşaatı çok sayıda onay ve yetkililerin bireysel kararlarını gerektirir..

Yine de, mimari anıtların durumu ve korunan bir alandaki konumu bile, her zaman tarihi binalara güven ve saygı garantisi haline gelmez..

Tabii ki, Rusya’daki eski binaların yıkılması son birkaç yılda hiç başlamadı – Moskova ve diğer şehirlerdeki 1917 devriminden hemen sonra, özellikle kiliseler ve tapınaklar olmak üzere tarihi yapılarda büyük bir yıkım yaşandı..

Ivan Alekseevich Vladimirov. Kraliyet armalarının kaldırılması Kahrolsun kartal! 1917-1918

Bu nedenle, Sovyetler Birliği’nin varlığının yalnızca ilk 20 yılında, 1629’da inşa edilen Kurtarıcı İsa Katedrali, Spiridon Kilisesi, Trimifuntsky Piskoposu, 1657’de inşa edilen Myasnitsky Kapısı’ndaki Florus ve Laurus Kilisesi, Hayat Veren Üçlü Kilisesi gibi Moskova kiliseleri Tarlalar – XVI.Yüzyılın tarihinin bir anıtı ve diğer birçok bina.

Eski Rus kiliselerinin, saraylarının ve binalarının yıkılma süreci, savaş sonrası yıllarda, başkentin büyük çaplı yeniden inşası ve genişlemesi sırasında devam etti, örneğin, 1964’te, Preobrazhenskoye’deki Rab’bin Başkalaşım’ı havaya uçuruldu. İlginçtir ki, cemaatçilerin kitlesel protestolarına ve 1812’deki Moskova yangınından kurtulan kiliseyi savunmak için imzaların toplanmasına rağmen, yetkililer kararlarını kilisenin bulunduğu yere Preobrazhenskaya Ploshchad metro istasyonunun inşası ile haklı çıkararak yine de binayı yıktı ve sonunda bir başka metro istasyonu inşa edildi. yer.

Pazar ilişkilerinin gelişmesiyle birlikte inşaat işinin son derece karlı olduğu ortaya çıktığında, Rusya’daki tarihi binaların yıkımı daha da yaygınlaştı. Böylece, son yılların en rezonanslı vakaları şu hale geldi:

• Sıcak alışveriş pasajı – 1870 yılında inşa edilen ve 2008 yılında Elena Baturina’nın şirketi Inteko tarafından yıkılan bir ticari bina kompleksi;
• 2009 yılında koruma altındaki şehir planlama bölgesinde yer almalarına rağmen yıkılan Sadovnicheskaya setindeki tarihi binalar;
• Alekseevs’in mülkü, o zamanlar Merkezi İdari Bölge’nin valisi olan Alexander Alekseev’in emriyle 2010 yılında yıkıldı..

“Yaşayan Şehir” hareketinin aktivistleri tarafından toplanan verilere göre, St. Petersburg’da, güvenlik bölgesinde bulunanlar da dahil olmak üzere, devrim öncesi inşa edilmiş yaklaşık 109 tarihi bina, son 8 yılda yıkıldı. Elbette aktivistlerin kendilerine göre, tüm binalar büyük kültürel değere sahip değildi, ancak çoğu, görünümlerini korumak, yeniden inşa etmek ve eski haline getirmek için daha uygun olacaktır. “Kuzey başkentinin” tarihi binalarının en kötü şöhretli yıkımı, Nevsky Prospect 68’deki binanın yıkılması ve Preobrazhensky Yaşam Muhafızları Alayı’nın arena ve kışlalarının sökülmesiydi..

Tabii ki, tarihi binaların da kendi savunucuları var. Yukarıda belirtildiği gibi, St.Petersburg’da “Yaşayan Şehir” örgütü, kentin tarihi görünümünün korunmasıyla uğraşmaktadır, Moskova’da “Arhnadzor” kamu örgütü en çok tarihi ve mimari anıtların korunmasında aktiftir, ayrıca Tüm Rusya Kültür ve Tarihi Eserleri Koruma Derneği de bulunmaktadır..

“Arhnadzor” faaliyetleri, başkent yetkililerinin Moskova’nın merkezindeki tarihi binaların yıkılmasını yasaklamaya karar vermesinin nedenlerinden biri oldu..

Bu kuruluşların faaliyetleri küçümsenmemelidir, örneğin Yaşayan Şehir aktivistleri sonunda Smolny’nin karşısındaki Okhta Merkezi’ni inşa etme kararında bir revizyon elde etmeyi başardılar ve Arkhnadzor katılımcılarının faaliyetleri, başkentin yetkililerinin Mayıs 2011’de olmasının nedenlerinden biri haline geldi. Moskova’nın merkezindeki tarihi binaların yıkılmasını yasaklama kararı ve halihazırda verilmiş 200’den fazla inşaat ruhsatı iptal edildi.

Kültürel Miras Bölümü’nün “Arhnadzor” tarafına geçmesine neden olan “son damla” Bolshaya Yakimanka’da bulunan mimar Kolbe tarafından bir apartmanın Capital Group tarafından yıkılmasıydı. Başlangıçta, geliştirici, yeniden yapılanmadan sonra binanın cephesini korumaya söz verdi, ancak sonunda, 110 yıl boyunca ayakta duran ev, ekskavatörler tarafından basitçe yıkıldı..

Görünüşe göre Moskova hükümetinin tarihi binaların kaderi hakkında (en azından beyaz taşlı olan) bu kadar önemli bir kararından sonra endişelenemezsiniz, çünkü tarihi binaların yıkılması için izin veren komisyonun bileşimi revize edildi ve toplantıları artık açık bir modda yapılacak..

Bununla birlikte, yetkililerin bu kararından sonra, Glebov-Streshnev-Shakhovsky şehir mülkünün ve Bolshaya Ordynka’daki Feoktistov’un evinin ek binası yıkıldı, bu nedenle Rus şehirlerinin tarihi görünümünün korunmasına son vermek için henüz çok erken..

Özellikle, çok uzun zaman önce Rus Demiryolları, Nikolaev demiryolunun Dairesel Deposu binasını yıkmayı planladığını açıkladı. 1849 yılında inşa edilen bina, Moskova’daki tek dairesel depo olup, Rusya’nın kültürel ve tarihi mirasına aittir ve devlet tarafından korunmaktadır. Depoyu yok etmek için ilk girişimler 2009 yılında yapıldı, ancak daha sonra bina savunuldu. Şimdi Rus Demiryolları, dördüncü ana hattı genişletme ve Moskova demiryolunun iş hacmini artırma ihtiyacıyla eylemlerini motive ediyor..

Uzmanlar, Rusya’nın ana demiryolu taşıyıcısının nedenlerini tartışmalı buluyor ve şu anda bu yönde, örneğin 80’lerde olduğundan çok daha az tren olduğuna dikkat çekiyor, bu nedenle iletişim yollarını genişletmeye acil bir ihtiyaç yok.

Yine de RJJ ciddidir, Nisan ayında yine Nikolaev demiryoluna ait olan Veerniy deposunun yıkılması sırasında, Circular deposunun bir sonraki yıkılan tarihi demiryolu binası olacağına dair konuşma başladı. Taşıyıcı yönetimi, Komisyon’un tarihi olarak kurulmuş alanlardaki binaların korunması kararı olmadan yıkımın yapılmayacağını, ancak haddeleme deposunun başkentin yetkililerinin uygun bir kararı olmadan imha edildiğini ve Moskova Kültür Mirası Departmanının Rus Demiryolları tarafından bu tür eylemlere karşı defalarca konuştuğunu söyledi..

Rusya’daki tarihi binaların konumunu Avrupa şehirleriyle karşılaştırırsak, o zaman karşılaştırma ülkemiz lehine değil, herhangi bir olumlu trend hakkında konuşmak gerekli değildir..

Heinrich Tomec. Nerudova Ulice, Prag. 1909

Nitekim, Prag, Paris, Berlin, Budapeşte’de, 19. yüzyılda inşa edilmiş, tarihi görünümünü tamamen koruyan ve aynı zamanda içerideki konforla ilgili tüm modern fikirleri karşılayan konut binaları ile hala tüm tarihi mahalleler var. Batı Avrupa’nın tüm eyaletlerinde, tarihi binaların kiracıları ve sahipleri bunların korunmasından sorumludur ve yasalara uyulmaması durumunda, bina sahipleri çok büyük para cezaları ile karşı karşıya kalırlar..

Rusya’da, geçtiğimiz on yıllarda, Nizhny Novgorod, Yaroslavl ve Vologda gibi şehirlerde, tarihi kısımda geri dönüşü olmayan değişiklikler çoktan gerçekleşti, tüm şehir blokları görünüşlerini değiştirdi..

Geliştiriciler için tarihi bir binayı yıkmak, en azından cephesini dikkatlice korumaya çalışmaktan çok daha kârlıdır, çünkü yeniden inşa ve tarihi restorasyon çalışmaları, yeni bir binanın olağan inşaatından çok daha pahalıya mal olacaktır..

Tabii ki Rusya tarihi binaları koruma girişimlerinde yalnız değil, Ukrayna’da benzer bir tablo, Mikhail Bulgakov’un doğum yeri olan, Serge Lifar’ın yaşadığı bina, Sholom Alleychem’in evi ve diğer tarihi binaların yıkıldığı Kiev’de de görülebilir..

Bununla birlikte, komşuların daha da kötüye gittiğini belirtmektense, herhangi bir alanda başarıya ulaşmış olanlara bakmak her zaman daha tavsiye edilir. Avrupa tarihi binaları koruma yöntemi Rusya’da uygulanabilir, ancak bu, her şeyden önce, yasama tabanının revize edilmesini, şehirlerin merkezi bölgelerinin gelişimini düzenleyen yeni yasaların oluşturulmasını ve orijinal görünümlerinin korunması için geliştiricilerin ve bina sahiplerinin sorumluluğunun sıkılaştırılmasını gerektirir..