Ahşap nasıl yapıştırılır ve hangi tutkal daha iyidir

Marangozluk, parçaların hassas bir şekilde takılması ve yapıştırılmasına dayanır ve ürünün sağlamlığından ve dayanıklılığından sorumlu olan son kısımdır. Pek çok tipte doğrama yapıştırıcısı vardır ve bugün size aralarındaki farkı ve uygulama kurallarını anlatacağız..

Doğrama yapıştırıcılarının genel sınıflandırması

Doğramacılık için modern yapıştırıcı çeşitleri yüzden fazla ürün bulunmaktadır. Bu nedenle, başlamak için kısaca tutkal türlerini, özelliklerini ve en popüler markaları gözden geçirelim..

Köken olarak, her tür yapıştırıcı, doğal kökenli ve sentetik bileşimlere ayrılabilir. Buna karşılık, doğal yapıştırıcılar hayvan ve bitki kaynaklı bağlayıcılar içerebilirken, sentetik yapıştırıcılar üretim yöntemine göre yoğunlaşma (formaldehit) ve polimerizasyon (PVA, poliamid) olarak ikiye ayrılır. Doğal yapıştırıcıların listesi kazein, kolajen ve albümine dayalı bileşikleri içerir; kimyasal bileşimler arasında PVA, formaldehit, PVC, epoksi ve çoğu evrensel yapıştırıcı türü bulunur. Tahmin edebileceğiniz gibi, en yaygın olanı, öncelikle düşük maliyetli ve köklü üretim teknolojisi nedeniyle doğal kaynaklı yapıştırıcılardır..

Ahşap, yüksek gözenekliliğe sahip bir malzemedir, bu da neredeyse tüm yapıştırıcıların yapıştırma için kullanılabileceği anlamına gelir. Bununla birlikte, doğramaların çoğu ev içi amaçlarla kullanıldığından, bunları yapıştırmak için uçucu çözücülere dayalı yapıştırıcıların kullanılması alışılmış değildir. Bu, doğal tutkalın ikinci avantajıdır – ortama herhangi bir toksik madde yaymamasına rağmen yeterli güç sağlar..

Ahşap için poliüretan yapıştırıcı

Bununla birlikte, bir dizi ürün için, çeşitli türden dış etkilere karşı direnç sağlamak gerekir. Çoğunlukla, nem direncini artırmak için mücadele yürütülüyor, çünkü çoğu doğal tutkal çeşidi ıslandığında gücünü kaybediyor. Yapışmada bir artış da gerekli olabilir, esas olarak bu tür bir ihtiyaç, sert ve yoğun küçük damarlı ağaç türlerinden parçalar yapıştırılırken ortaya çıkar. Burada en iyi performans, sentetik yapıştırıcılar üzerindeki bağlantılarla gösterilmektedir..

Doğru yapıştırıcı nasıl seçilir

Profesyonel bir marangoz değilseniz, ahşabı yapıştırmak için bu kadar çeşitli bileşiklerden korkmamalısınız. Daha kolay yoldan gidebilirsiniz – çevre dostu ve belirli bir dizi özel özellik ile zaman içinde test edilmiş ahşap tutkalı türleri kullanın.

Doğal tutkal çoğunlukla kuru formda sağlanır ve kullanmadan önce hazırlanması gerekir. Doğal yapıştırıcıların temel dezavantajları, düşük kimyasal saflık derecesi ve hazırlık sırasında yapılan hatalar nedeniyle kısa kap ömrü (2-3 güne kadar) ve düşük yapışma gücüdür. Aynı zamanda, doğal tutkal, önemli bir bitişik yüzey alanıyla ilgisiz parçaları yapıştırmak için en iyi seçimdir..

Kazein

Evrensel bir yapıştırıcı olarak çoğu marangoz, fabrikada üretilen PVA bazlı bileşikler kullanır. Köklü üreticiler – Titebond, Kleiberit, Moment, azalan ürün maliyeti ve buna bağlı olarak kalite sırasına göre listelenir. Bu tür yapıştırıcılar, dört seri numarası ile D indeksi ile bağlantının güvenilirliğine ve kalitesine göre sınıflandırılır. Sayı ne kadar yüksekse, dikişin nem direnci ve mukavemeti o kadar belirgin olur ve ek özellikler görünebilir. Bu nedenle, genel sınıflandırmada D4 olarak da bilinen Titebond III yapıştırıcı, kuruduktan sonra gıda ile temasa izin verir, bu yapıştırıcı esas olarak uç kesme tahtalarının montajı için kullanılır..

Yapıştırılacak parçaların temas alanı yüksek değilse, yüksek yapıştırma doğruluğu veya gerilmeye karşı direnç gerekiyorsa, sentetik reçinelere dayalı bileşimlerin kullanılması daha iyidir. Bu gibi durumlarda sıradan epoksi reçine EDP bile suda çözünür herhangi bir yapıştırıcıya olasılık verecektir. Termal olarak modifiye edilmiş olanlar dahil sert ağacın yapıştırılmasında ve ahşabı yabancı malzemelerle birleştirirken kullanılması özellikle avantajlıdır..

Epoksi yapıştırıcı ile ahşabı plastiğe yapıştırma

Yapıştırmak için parçaların hazırlanması

Ahşabı yapıştırırken, yapıştırılmış bağlantı yapmak için genel kurallar geçerlidir. Fiksasyon ne kadar güçlü olursa, tutkal çizgisinin kalınlığı ne kadar küçük olursa, emprenye o kadar derin olur ve safsızlık içeriği o kadar düşük olur. Bu amaçlar için yapıştırılacak yüzeyler özenle hazırlanmalıdır..

Ahşap parçaların yapıştırılması, taşlama işleminin tamamlanmasından önce gerçekleştirilir. Tutkalın emilimini engelleyen ince tüyleri çıkarmak için, ön temas yüzeyleri tane boyutu en az 300 tane olan zımpara kağıdı ile dikkatlice zımparalanmalıdır. Temizlenmiş yüzeyin yalnızca belirli bir süre yapıştırmaya uygun olduğunu hatırlamak önemlidir: zamanla ahşabın üst tabakası oksitlenir, damarlar tozla tıkanır ve yeni yığınlar yükselir..

Su bazlı bir yapıştırıcı kullanırken yağdan arındırma gerekli değildir. Bununla birlikte, epoksi reçine veya poliüretan sıcakta eriyen yapıştırıcı üzerine yapıştırılırken, konsantre teknik aseton yardımı ile yüzeyden ahşap reçine kalıntılarının ve doğal emisyonların giderilmesi arzu edilir. Yapıştırılacak parçaların nem içeriğinden ayrı ayrı bahsetmeye değer: Suda çözünür yapıştırıcılarla çalışırken orta derecede yüksek nem içeriği (% 20-22) sertleşme sürecini biraz yavaşlatır, ancak aynı zamanda daha derin emilimi destekler ve sonuçta yapışma mukavemeti üzerinde olumlu bir etkiye sahiptir. Ancak sıvı reçinelerde yapıştırıcı kullanırken, artan (% 12-14’ten fazla) nem içeriği kategorik olarak kabul edilemez, bu nedenle bitişik yüzeyler 2-3 dakika sıcak hava ile önceden kurutulur..

Yapıştırıcı uygulaması ve kürleme

Tutkal, birleştirilecek yüzeylere mümkün olduğunca eşit olarak uygulanır. Katman kalınlığı olabildiğince minimum olmalı, ancak yine de eğriliği telafi etmek için yeterli olmalıdır. Yapıştırıcı dikişinde hava ceplerinin varlığı, bağlantının güvenilirliğini son derece olumsuz etkiler. Düzensiz kalınlığa sahip, zirvede birkaç milimetreye ulaşan dikişlere özellikle dikkat edilir: bu tür bağlantılarda, tutkalın ahşap unu veya selüloz lifi ile karıştırılması önerilir..

Bazı durumlarda yapıştırıcının ana yapıştırma işlevi yoktur, ancak plastik dolgu maddesi olarak kullanılır. Bu tür durumlar arasında sivri uçlar ve lameller üzerindeki derzlerin tutkalla güçlendirilmesi; ahşabın oluk ve mikro sivri uç yöntemiyle birleştirilmesi de bu kategoriye girer. Bu gibi durumlarda, tutkal net bir fazlalıkla uygulanır, ardından çıkıntılı kalıntıları gidermek için oldukça özenli bir çalışma yapılır..

Yapıştırıcıyı, normal plastik kart olarak kullanılabilen küçük esnek bir spatula ile düz ve pürüzsüz yüzeylere uygulamak uygundur. Oluklarda ve küçük deliklerde, sivri uçlarda ve kıvrımlarda sentetik kıllı bir fırça ile yapıştırıcı uygulanır. Geniş temas alanına sahip parçaları yapıştırırken, olabildiğince hızlı bir şekilde büyük miktarda yapıştırıcı uygulamak gerekir, böylece eşit şekilde emilir. Örneğin, aynı uç panelleri ve mobilya tahtalarını alabilirsiniz: birkaç düzine çubuğu yapıştırmak için, yapıştırıcı hızlı bir şekilde rulo ile üzerlerine yuvarlanır. Aynısı, kaplamaların yapıştırılması ve düz kontrplak parçalarının yapıştırılması için de geçerlidir..

Hemen hemen tüm yapıştırıcı türleri, açık havada uygulandıktan sonra kürlenmeyi gerektirir. Oksijenle temas ettiğinde tutkal birincil kürlenmeye maruz kalır ve bu da monte edilen parçaların kuruma sürecini hızlandırır. PVA bazlı yapıştırıcılar için maruziyet süresi 20-30 dakikaya, doğal yapıştırıcılar için ise birkaç saate kadar çıkabilir. Üreticiler özel önerilerde bulunabilir, örneğin poliüretan tutkal viskozitesini kaybedinceye kadar tutulur, ardından sıcaklık yöntemiyle etkinleştirilir..

Konumlandırma, parçaların sıkıştırılması

Parçaların tutulması yapışkanın viskozitesini artırmaya yardımcı olur, bu da parçaları yapıştırılmış konumda tutmak için iyidir. Bununla birlikte, bu yaklaşım esas olarak sorumsuz tutkal dikişlerinin modellenmesinde ve yapımında kullanılır. Doğrama yapıştırılmış bağlantı noktalarının çoğunda, kelepçeler ve durdurucular kullanılarak parçaların sert bir şekilde sabitlenmesi gerekir..

Parçaların ek bir kelepçeyle sabitlenmesi, sadece tutkalın kuruması sırasında konumlarını korumalarına izin vermekle kalmaz, buna hemen hemen her zaman ahşabın yerel nemden çekilmesi ve bükülmesi eşlik eder. Yapıştırıcı daha viskoz hale geldikçe, basınç henüz gözeneklerin derinliklerine yerleşmemiş bileşimin ezilmesine yardımcı olur ve bu da tutkal hattının gücünü artırır..

Doğramacılıkta, farklı tip ve boyutlarda çok sayıda kelepçe kullanılmaktadır. Düz parçaları yapıştırmak için, ürünü 7-10 kg ağırlığında masaya bastırarak normal baskı da kullanabilirsiniz. Ancak doğrusal elemanları bağlamak için, yalnızca köşeleri korumanız değil, aynı zamanda çok boyutlu olabilen parçaları da sıkıştırmanız gerekir. Geleneksel doğrusal kelepçeler bu görevde mükemmel bir iş çıkarır; uzunluk eksikliği varsa, parçalara bir durdurma takılabilir, ancak yalnızca sabitleme yeri ürünün başka bir parçası tarafından engellenmişse. Kelepçelerle yapılan durdurucuların geçici olarak takılması da yaygın olarak uygulanmaktadır..

Parçaları bir açıyla yapıştırmak için, belirli bir pozisyonda çerçeveye sıkıca sabitlenmiş iki çift kelepçe ve sabit çeneye sahip özel bir şekle sahip kelepçeler kullanılır. Bu alet, genellikle düz dışındaki açılarda yapıştırırken uygulanan bir dizi fikstürle değiştirilebilir. Örneğin, ortak bir düzende kesilen takozlar geçici bir durdurma görevi görebilir. Bu konumlandırma yöntemiyle, basıncın tutkal hattına dik olana mümkün olduğunca yakın yönlendirilmesi önemlidir. Bu amaçlar için, kelepçelerin ve durdurucuların oksipital kısımları çok çeşitli şekillerde olabilir..

Tutkal hatlarının işlenmesi

Sonuç olarak, tutkal dikişlerinin görünmezliğinin nasıl sağlanacağına dair birkaç pratik ipucu vereceğiz. Çoğu doğrama yapıştırıcısının bir nedenden ötürü yarı saydam beyaz bir rengi vardır: Kuruduktan sonra, küçük çizgiler, koruyucu ve dekoratif bir kaplama tabakasının altına kolayca gizlenebilir. Ancak birkaç istisnai durum da vardır..

Örneğin, başlangıçta ahşaba bulaşan görünmez tutkal izleri, yağ emdirildiğinde açıkça görülebilir. Ürünün böyle bir kaplaması planlanmışsa, yapıştırıcı ile olabildiğince dikkatli çalışmanız gerekir. Dikişten çıkan fazla tutkal hemen silinmemelidir, ön ayarını beklemek ve ardından bir model bıçakla kesmek daha iyidir. Hikaye damlalarla aynıdır: onu silme girişimleri yalnızca daha derin emilmeye yol açacaktır, bu nedenle damlayı bir köpük süngerle lekelemek ve kuruduktan sonra kusurlu yeri bir döngü ile temizlemek daha iyidir..

Küçük artık yapışkan kalıntılarını çıkarmak için çözücüler kullanılabilir. Tutkalın türüne bağlı olarak, bunlar aseton (sentetik reçineler üzerindeki çoğu yapıştırıcı için), izopropil alkol (PVA bazlı yapıştırıcılar için), tolüen (evrensel kauçuk yapıştırıcılar ve epoksi reçineler için) ve normal sabunlu su (doğal tersinir yapıştırıcılar için) olabilir. Kurumuş fazlalıkları kesinlikle temiz bir bez veya pamuklu peçete ile kesinlikle yapıştırıcı dikişi yönünde silin..