Bir daire kiralayarak nasıl para kazanılır?

Bir yazar olan benim için kazanılmamış bir gelirle yaşama ve işe gitmeme arzusu eski bir hayaldi. Ve nihayet gerçekleşmeye başladı. Kocam ve ben ikinci bir daire satın aldık ve kiraladık..

Sömürülen varlık, Kuzeybatı Bölgesi’nde (Kuzey Tushino bölgesi), P3M serisinin oldukça güzel yeni bir binasında, küçük, yaklaşık 35 m2, ancak iyi planlanmış (geniş mutfak, giyinme odası, koridorda buzdolabı için bir niş ve oyuk).

Daire, tam olarak hedeflenen bir para yatırımı olarak, “kiralık” olarak satın alındığından, ana kriterin genel olarak ulaşım erişilebilirliği ve özellikle de metroya olan mesafe olduğuna karar verdik..

Bizim durumumuzda, metrodan ulaşımla beş dakika, yürüyerek on beş dakika, yani bir kilometreden biraz fazla sürdüğü ortaya çıktı. “Bu bir sınır, ama sen alabilirsin” diye düşündük ve satın aldık. Üstelik fiyattan çok memnun kaldım: 53,5 bin dolar. (Bu geçen yıl Kasım ayındaydı, hatta ev devlet komisyonu tarafından kabul edilmeden önce. Bu daireyi bugün satmaya karar verseydim 95 bin ruble reklam verirdim.) Ev güvenli bir şekilde teslim edildi ve Eylül ayında anahtarlar verildi. Evet, dairenin bitmemiş olduğunu söylemeyi unuttum, beton bir “kutu”.

Tamir ve teçhizat için bütçeyi 3.000 $ olarak belirledim – aslında miktarın yetersiz olduğunu ve sıkmak için yaratıcılık mucizeleri göstermem gerektiğini fark ederek – ve bir tugay aramaya başladım.

En sakin, en güvenilir, ancak en pahalı seçenek olan “Firmaci” hemen ortadan kayboldu. Üç alternatif çözüm vardı: 1) Konuk işçileri apartmanda yarı cezai bir durum gibi ortaya çıkan sonuçlarla birlikte terk etmek; 2) içme nöbetleri arasında dünyadaki her şeyi kendi başına yapabilen yalnız yaşlı, “becerikli” bir adam bunu bir ay içinde yapacak, ancak parası için iyi, çünkü paylaşmaya ihtiyacı yok; 3) macun, boya, duvar kağıdı, zemin vb. kendi başlarına ve sıhhi tesisat ustasını çağırın.
Açıkçası, en makul seçenek ikincisi, ama bu sefer bu kadar harika bir adam bulamadık. Ve yakındaki bir sinemayı yenileyen … dört Özbek kiraladık. Rusça da kötü konuşan ekibin yönetim kolaylığı için, kocam ve ben iyi ve kötü polisler olarak ikiye ayrılmıştık: Şantiyeyi her gün incelemeye geliyorum (“Gulom, Sanzhar, ama bir şekilde bu duvarı biraz daha eşit hale getirebilirsiniz. ? “) ve koca işçilere para veriyor.

Sonuç olarak, daire üç haftada çevre düzenlemesi yapıldı, Özbek pilavının ikramiye olarak nasıl pişirileceğini öğrendim ve maliyetlerimiz aşağıdaki gibiydi:

– 900 $ – tugaya (“kalite için” verdikleri 800 + 100 üzerinde anlaştı);
– 1200 $ – inşaat malzemeleri;
– 250 $ – çelik kapı;
– 500 $ – ev eşyaları (buzdolabı, Ikeev mobilyası … Elbette eski daireden bir şey getirildi).

Buraya nakliye masraflarını, polise bir rüşvet verelim (2.000 ruble, araba boşaltılırken Özbeklerle yakalandık – “aksi takdirde gidip yabancı işgücünün yasadışı kullanımı için bir protokol yazacağız”), demir bir kapı takma izni ve diğer onay belgelerini ekleyelim – ve çıkacaklar sadece aynı 3000 USD.

Nelerden tasarruf ettik:

1. Pencereler (çeşme değil, yine de çift camlı pencereler) ve balkondaki camlar olduğu gibi bırakıldı.
2. Elektrik projesini birkaç soket eklenmesi dışında değiştirmediler.
3. Odada duvar kağıdını yapıştırmadılar, yumuşak mavi mat lateks boya (yıkanabilir) ile boyadılar ve “sıva” yapıştırdılar, yani. tavan kaidesi.
4. Kapılar yerine odaya ve giyinme odasına perdeler asıldı ve mutfağın girişinde duvarda basitçe küçük bir çıkıntı yaptılar, yani görsel olarak sınırlandılar..

Ne tasarruf etmedi:

1. Tüm duvarlar ve raflar iyi hizalanmış (“euro” görünümüne ihtiyacımız var! Kulağa ne kadar önemsiz gelse de, kaçınılmaz bir reklam hareketi).
2. Zemine laminat koyarlar.

İşçiler gittiğinde, daireye baktım ve küçük şeylere ihtiyacımız olduğuna karar verdim: masa örtüleri, yatak örtüleri, lambalar, duvarlara uyacak birkaç resim, Ikea’dan birkaç kuru buket ve diğer çöpler. Bütün bunlar bir kuruşa mal oldu, ama çok daha rahat hale geldi.
Ve genel olarak, düzenleme ile meşgulken, gizli bir düşüncem vardı: daireyi kendim yaşamak istemek için yapmak. Bu sezgisel duygu şuna eşitti:.

Öyleyse, bizim için en önemli şey kalıyor – aslında yeni alınan daireleri teslim etmek. En az bir gecede tanıdık doldurmak, piyasa değerinin% 20’sini kaybedip bitirmek mümkündü. Ancak durumdan maksimum olanı çıkarmaya karar verdik..
Yeni bir SIM kart aldım ve kiralama departmanlarında bir uygulama bıraktığım en büyük beş acenteyi aradım, yani operatöre daire ve cep telefonu numaramla ilgili bilgileri dikte ettim. Yaklaşık otuz saniye sonra aradı ve her şey bitene kadar konuşmayı bırakmadı ve SIM kartımı attım ve talebin arzı önemli ölçüde aştığı sonucuna vardım..

Başvurudaki fiyatı 550 dolar olarak belirttim. Rastgele, çünkü her zaman ayarlayabilirsiniz. Bazıları pazarlık yaptı, bazıları daha fazlasını teklif etti.

Sonuç olarak, işlem aralığı 300 ila 800 USD arasındaydı. Moskova’nın eteklerinde bir “odnushka” için ve dahası, telefonsuz (ne yazık ki yeni bir bina) hatırlatmama izin verin. Devam edeceğim ve dairenin 600 dolara satıldığını ve her şeyin tamamlanması bir haftadan biraz daha kısa sürdü diyeceğim..

Böylece telefon kapandı ve göstermeye başladım. Birçok temsilci randevu alır, ancak gelmezler – yani, her ihtimale karşı randevu alırlar, ancak müşterinin aslında tamamen farklı bir şeye ihtiyacı vardır. Hesaplamalarıma göre, on “gayretle dilek” tan biriydi, ama bu bizim için yeterliydi – sadece çok sayıda çağrı vardı.
Elbette, tüm bunlardan kaçınabilirdim. Para için. Herhangi bir acentede sözde münhasır hizmet siparişi vererek (hizmetin bedeli aylık kiraya eşittir, varışta ödeme) ve tüm bunları – aramalar, gösterimler – niteliklerinden% 100 emin olamadığım, tanıdık olmayan bir teyzeye devredin. … Ama bağımsız hareket etmek ve nabzımı tutmak için güçlü bir karar verdim.

Müşteriler o akşam gelmeye başladı. Hemen söylemek istiyorum ki tüm seyirci çok nezih.

Sahiplerin kiracılarını nasıl dikkatlice seçtikleri hakkında “dökümler” hakkında çok şey duydum – ama bizim durumumuzda böyle bir ihtiyaç yoktu.

Bunlar çoğunlukla bölgesel şubeler ağına sahip ciddi şirketlerin genç yöneticileriydi – bu insanlar firmanın Moskova şubesinde sözleşmeli olarak çalışmak için Rusya’nın büyük şehirlerinden geldi. Bir keresinde yeni tanışan aşık olduk. Bir zamanlar “Ikea” dan yabancılar geldi. Ama kabadayılar, deliler, haydutlar ve diğer şüpheli şahsiyetler görmedik..

Müşteriler birbirlerinden farklıydı, ancak bazıları hala fiyatı düşürmeyi umuyor ve pazarlık ediyor, diğerleri ek olarak bir şey satın almak istiyor (örneğin, bir TV ve çamaşır makinesi), diğerleri mobilyalardan bir şeyi apartman dairesinden çıkarmak istiyor ve dördüncüsü nasıl memnun kaldı? var.

Ancak temel gereksinimler herkes için benzerdi:

1. Mutlaka bir buzdolabı!
2. Mutfak (dolap, ocak, lavabo anlamında).
3. Yatak, masa, sandalyeler, raflar (müşterilerden sadece biri tamamen boş bir daire istedi).
4. Dönem – bir yıl.
5. Orada olmayan telefona gelince, bu durum kimseyi rahatsız etmedi.

Tüm artıları ve eksileri tarttıktan sonra, en basit durumu seçtik ve bir anlaşma imzaladık.