Bağlayıcıların amacı, gelecekteki ürün veya yapının tüm bileşenlerini monolitik bir bütün halinde bağlamaktır. İki tür bağlayıcı vardır – havayla sertleştirme – özellikleri üzerinde, ayarın başlamasından sonra suyun olumsuz bir etkiye sahip olamayacağı ve hatta bazı durumlarda olumlu bir etkiye sahip olduğu – hava ve malzemeler – hidrolik. Kil, alçıtaşı ve hava kireci havadadır. Hidrolik – hidrolik kireç ve çimentolara.
Kil
Kil, yumuşak, ince dağılmış bir kaya türüdür. Su ile seyreltildiğinde kolaylıkla herhangi bir şekil oluşumuna maruz kalabilen plastik bir kütle oluşturur. Ateşleme sırasında kil sinterlenir, sertleşir ve taş benzeri bir gövdeye dönüşür ve daha yüksek ateşleme sıcaklıklarında erir ve camsı bir hal alabilir..
Kirliliklere bağlı olarak kil farklı bir renk alır. En değerli hammadde beyaz kildir – kaolin.
Kil, belirli bir sınıra kadar suyu emme eğilimindedir, bundan sonra artık onu ememez veya kendi içinden geçmesine izin veremez. Kilin bu özelliği, toplu su yalıtım katmanları oluşturmak için kullanılır..
Kilin sıcaklığa direncine bağlı olarak, yüksek erime noktalı, refrakter ve refrakter killer ile ayırt edilirler. Erime noktaları sırasıyla: 1380, 1550’ye kadar ve 1550 derecenin üzerinde. Saf kaolin, 1750 derecenin üzerindeki sıcaklıklarda erir. Refrakter killer, refrakter malzemelerin üretimi için hammadde görevi görür..
Misket Limonu
Kireç, kalkerin yüksek sıcaklıklarda kalsine edilmesiyle üretilir. Bu şekilde elde edilen kireç kaynar kireç olarak adlandırılır çünkü su ile temas ettiğinde aktif karbondioksit salımı olur. Bu işleme “su verme” adı verilir. Çoğu kireç uygulaması için “söndürülmelidir”. Sönmüş kireç, uzun yıllar saklanabilecek bir hamur haline gelir. Uzun süreli depolama, kirecin özelliklerini bile iyileştirebilir..
Büzücü bir çözelti elde etmek için kireç hamuru kumla karıştırılır. Böyle bir çözüm, 4-5 m yüksekliğe kadar sobalar, bacalar için temel atarken kullanılır ve evlerin ve sobaların duvarlarını sıvamak için kullanılır..
Çimento
Çimento, en yüksek mukavemete sahip ürün ve yapıların elde edilmesini sağlayan en yaygın bağlayıcı malzemedir. Çimento, kil türlerinden birinin sinterleme ürünlerinin veya kireçtaşı ve kil karışımının ince öğütülmesinin sonucudur. Sinterleme işlemi özel fırınlarda yapılmaktadır. Öğütme sırasında sinterleme ürünlerine dozajlı alçı, cüruf, kum ve diğer bileşenlerin ilaveleri yapılır ve bu da çok çeşitli özelliklere sahip çimento elde etmeyi mümkün kılar..
Hammaddeye ve eklenen katkı maddelerine bağlı olarak çimentolar Portland çimentoları ve Portland cüruflu çimentoları olarak alt gruplara ayrılır. Potland çimentoları arasında hızlı sertleşen ve mineral katkılı portland çimentoları bulunmaktadır..
Bir veya başka bir çimento markasının kullanıldığı beton yapılar benzersiz özellikler kazanabilir. Her şeyden önce, bunlar özellikle dayanıklı betonlardır, örneğin hava alanları pistleri ve roket fırlatma sahaları, dona, yangına ve tuza dayanıklı kaliteler için.
Çimentonun maksimum mukavemet özelliklerini belirtmek için marka kavramı kullanılmıştır. Sınıf 400, bir preste ezildiğinde kenarı 100 mm olan sertleştirilmiş bir çimento küpünün bir fabrika laboratuarında deneme testi sırasında, en az 400 kg / cm2 yüke dayandığı anlamına gelir. En yaygın olanları 350’den 500’e kadar olan kalitelerdir. 600’e ve hatta 700’e kadar çimento üretilmektedir..
Tüm çimentoların oldukça hızlı bir priz süresi vardır. Sertleşmenin başlangıcı – priz 40-50 dakika içinde ve sertleşmenin sonu yaklaşık 10-12 saattir..
Alçı
Alçı, bir kaya – alçı taşı yakılarak ve ardından pişirilen ürünün öğütülmesi ile elde edilir. Alçı, bağlayıcı olarak kullanılarak elde edilen ürünlerin mukavemeti açısından çimentodan önemli ölçüde daha düşüktür ve ayrıca higroskopiklikte de daha düşüktür – nemin yapının gövdesine nüfuz etmesine direnme yeteneği. Bu nedenle alçı, iç mekanlarda çalışan yapılarda ve çözümlerde kullanılır. Alçı, A sınıfı olabilir – hızlı sertleşme (prizin sonu 15 dakikadan azdır) ve B sınıfı – normalde sertleşme (prizin sonu 30 dakikadır).
Alçı, duvarların ve tavanların beton yüzeylerindeki küçük düzensizlikleri ve çatlakları ve ayrıca sıva fırınları için harçların temelini oluşturur.
Bu metni okuyan biri olarak merak ettiğim bir sorum var: Dolayıcılar (bağlayıcılar), cümleler arasında nasıl bir işlev görür? Metinde belirtilen bağlayıcıların farklı türleri ve kullanımları nelerdir? Örneğin, “ancak”, “fakat” veya “yani” gibi bağlayıcılar, cümle içinde nasıl bir anlam katmaktadır? Cümlelerin anlamını değiştirip değiştiremediği konusunda daha fazla bilgi edinmek istiyorum.
Merhaba, bu metni okuyan kişi olarak bir soru sormak istiyoruz. Bağlayıcılar konusunda daha fazla bilgi alabilir miyiz? Hangi bağlayıcılar daha çok kullanılır ve ne işe yararlar? Örneklerle açıklar mısınız? Teşekkür ederiz!
Bağlayıcılar, cümle ve paragrafları birbirine bağlamak için kullanılan kelimeler veya kelime gruplarıdır. Bağlayıcılar, metnin akıcılığını sağlar ve anlamın daha iyi anlaşılmasını sağlar. Örneğin, “Ve” bağlayıcısı iki cümleyi birleştirirken, “ancak” bağlayıcısı ise iki cümlenin zıtlığını ifade eder. Diğer sık kullanılan bağlayıcılar arasında “ama”, “çünkü”, “eğer”, “değilse” ve “fakat” bulunur. Bu bağlayıcılar, metni akıcı hale getirir ve fikirlerin daha tutarlı bir şekilde ifade edilmesini sağlar.
Bağlayıcılar, metin içindeki cümleleri, paragrafları ve fikirleri bir araya getirerek okuyucunun metni daha kolay anlamasını sağlar. Bağlayıcılar sayesinde metin akıcı bir şekilde ilerler ve okuyucular arasında daha iyi bir iletişim kurulur. Bu nedenle, yazarken ve konuşurken doğru bağlayıcıları kullanmak önemlidir. Bağlayıcılar, metnin yapısını güçlendirir ve anlamını pekiştirir. Bu yüzden Türkçe dilinde doğru bağlayıcıları kullanarak etkili iletişim kurmak mümkündür.
Bağlayıcılar, cümlelerin veya paragrafların birbiriyle bağlantılı olmasını sağlayan kelimeler veya kelime gruplarıdır. Bu bağlayıcılar, yazıyı veya konuşmayı daha akıcı hale getirir ve anlamın daha iyi anlaşılmasını sağlar. Örneğin, “ancak”, “fakat”, “ama” gibi bağlayıcılar bir fikir veya durumu diğerine bağlar ve zıtlık, eleştiri veya şüphe ifade eder. “Sonuç olarak”, “özetle”, “son olarak” gibi bağlayıcılar ise bir metnin sonucunu veya özetini anlatır. Başka bir bağlayıcı olarak “ayrıca” veya “bununla birlikte” de kullanabiliriz. Bu bağlayıcılar bir fikrin başka bir fikre ek olarak veya daha fazla detay vermek amacıyla kullanılmasını sağlar. Bağlayıcılar, konuşma veya metnin akıcılığını artırarak okuyucuların veya dinleyicilerin metni daha kolay anlamasına yardımcı olur.