Blok parke

GİRİŞ

Doğal parke zemin, belirli bir şekle sahip minyatür bir tahtadır, birbirine dikkatlice oturtulur, özel bir vernikle kaplanır veya mastik ile parlatılır. İlk parke zeminler 18. yüzyılda ortaya çıktı. Parkenin öncüsü, o zamanın diğer döşeme türlerine kıyasla ana avantajı olan – sıcak olan basit bir tahta zemin olarak düşünülebilir. Sonuçta, bu bakımdan ne taş ne de seramik zeminler bir ahşap zeminin yerini alamaz. Tahta zeminin ana dezavantajı monotonluğuydu, çünkü iyi planlanmış ve boyalarla kaplı bile olsa, güzellikte bir tahtadan bir mozaikle karşılaştırılabilecek bir zemin inşa etmek imkansızdır. O zaman, tahtayı çeşitli döşeme seçeneklerinin katlanabileceği geometrik şeritlere bölme fikri doğdu. Bu blok parkenin doğuşuydu.

Zamanla, çeşitli ahşap türlerini kullanarak bir parke döşeme yeteneği ortaya çıktığında, gerçek sanat eserleri doğdu. Zaten en iyi örnekleri dünyanın müze hazinelerinde sergilenen sanatsal parkeydi..

Bir döşeme türü olarak parke iki ana türe ayrılır: radyal ve teğetsel. Türün adı parkenin yapıldığı ağacın kesimindeki yıllık halkaların yönü ile belirlenir..

Radyal – burada ağaç lifleri paralel ve dar şeritler halinde düzenlenmiştir. Bu, tasarımı basit, ancak aynı zamanda sade ve zarif olan pürüzsüz bir parkedir, bu yüzden en pahalı olarak kabul edilir. Radyal kesim sanatsal parke için vazgeçilmezdir çünkü bu durumda süslemenin detayları ağacın kendi tasarımı arasında kaybolmayacaktır. Bu tür parke, temizlik ve düzgünlük izlenimi yaratır, başın ofisinde iyi görünür.

Teğetsel – Rusya’da en popüler. Bu tür bir kesim ile, kesimin düzlemi yıllık ahşap katmanlarına teğet olarak uzanır. Teğet parke, ahşabın doğal ve doğal yapısını ortaya çıkarırken, ağaç halkalarının kemerli yapısı yüzeyinde açıkça görülebiliyor. Yapısı belirli bir çeşitliliğe sahip olan rustik (rustik) olarak adlandırılan karışık bir tip de vardır ve bu nedenle bu parke çok daha ucuzdur..

Doğal ahşap parke zeminlerin özellikleri ve estetik özellikleri ahşabın kalitesi ve cinsine göre belirlenir. Başlangıç ​​malzemesinin en önemli kalitesi, ahşabın türüne, büyüme koşullarına ve nem içeriğine bağlı olan sertliktir..

Başlangıç ​​malzemesinin nem içeriği parke zeminin kalitesini büyük ölçüde etkiler. Parke bir seferde gerekli derecede kurutulmadıysa, bir süre sonra zeminde büyük (5 mm’ye kadar) boşluklar görünecek ve bu da kapatılması neredeyse imkansızdır. Bu nedenle lider firmalar – parke döşeme üreticileri ürünlerini plastik veya diğer neme dayanıklı ambalajlarda üretirler..

Parke için malzeme seçerken şu ağaç türleri tercih edilir: Rusya pazarında bir yenilik olarak meşe, kayın, Rus akçaağacı (çınar, çınar), Amerikan akçaağacı, gürgen, ceviz ve Mançurya ceviz, çam, dişbudak, huş ağacı ve bambu.

Meşe en yaygın parke malzemesidir. Dayanıklı ve güzeldir, belirgin bir yapıya sahiptir ve pratik olarak nem seviyesini değiştirmediği için parke zeminler için de idealdir. Suda yatan gerçek bir bataklık meşe, çok ilginç bir renge sahiptir – kahverengi-yeşilden neredeyse siyaha. Radyal bir kesim ile birleştirildiğinde, böyle bir meşe levhanın yapısı çok güzel. Unutulmamalıdır ki meşe yontmada kırılgandır, sert ve keskin bir alet gerektirir ve çalışırken büyük bir özen gerektirir. Kayın ağacının belirgin bir odunsu deseni yoktur, bu nedenle ondan gelen parke pürüzsüzdür. Bu cins hafif, daha az dokulu türlere aittir, daha düşük bir yoğunluğa sahiptir ve bu nedenle iyi işlenmiştir. Kayın, öğütme ve cilalamada çok iyidir. Radyal kesimde kayın, koyu çizgiler gibi uçtan görülebilen parlak plakaları ortaya çıkarır. Bu kesim, kayın parkenin güzelliğini en olumlu şekilde vurgular. Kayın çok yüksek mukavemete sahiptir ve bazen kayın içine vidalanan vidalar kırılır, ancak ahşabı yırtmaz. Bu cins, profil düzenlerinin üretimi için uygundur, lekelenmeye karşı hassastır, yeterince çabuk kurur, çatlamaz. Kayın nemi kolayca emer, bu nedenle ondan elde edilen ürünler verniklenmelidir.

Rus akçaağacı, hassas bir desene sahip, cilalanması ve kesilmesi kolay yoğun bir ağaçtır. Genellikle karmaşık profilli, oymalı, kakmalı küçük parçalar akçaağaçtan yapılır..

Amerikan akçaağacı doku bakımından küle çok benzer, ancak buradaki odun daha yoğun ve ince gözeneklidir. Kötü işlenmiş, cilalanmayı zorlaştırıyor. Gürgen, hafif, çok güzel bir bal özüne sahiptir, yüksek mukavemete sahiptir ve kullanımı kolaydır. Gürgen ağacı oldukça ağırdır, abanozu taklit etmeye çok uygundur. Aşınmaya, kuruduğunda çatlamaya dayanıklıdır. Ceviz, bazen koyu damarlı, kırmızı-kahverengi bir ağaçtır. Zorlukla planlayarak boyama ve cilalamaya iyi gelir. Malzeme ağır, sert ve dayanıklıdır, güzel bir dokuya ve çeşitli renklere sahiptir. Çam oldukça düzgün liflidir, çabuk kurur ve biraz bükülür. Yıllık katmanlar tüm bölümlerde kolayca görülebilir. Tutkalı iyi tutar, işlenir ve antiseptiklerle emprenye edilir.

Kül, meşeden çok daha yoğundur. Bu malzemeden yapılan parke, hafif bir gölgeye ve iyi, net bir dokuya sahiptir. Güçlü ve viskoz dişbudak ağacı iyi bükülür, çatlamaz, biraz bükülür. Malzeme dayanıklıdır, neredeyse çürümez, ancak kötü işlenmiştir.

Kırmızımsı veya sarımsı bir belirti ile beyaz huş ağacı. Odun orta derecede serttir, iyi işlenmiştir ve yoğunluğu oldukça homojendir. Huş ağacı, değerli türler için kolayca taklit edilebilir, iyi renklendirilmiş, cilalanmış ve antiseptiklerle emprenye edilmiştir..

Bambu, özel bir bileşik ile emprenye edilmiş ince bir şeritten yapılan preslenmiş parke plakalar şeklinde piyasaya sunulmaktadır. Bu tür parke, kazınmaya elverişli değildir, ancak aşınmaya karşı direnç açısından meşeyi bile aşar. Kural olarak, bambu döşeme, 5 yıllık bir garanti süresinden sonra basitçe aşınır. Hoş bir kehribar rengi bambu tonu her iç mekanı süsleyecek ve tamamlayacaktır..

Ahşap türleri hakkında daha fazla bilgi

Parke zeminin temel avantajı, parkenin çevre dostu, zararsız bir malzeme olan doğal ahşaptan yapılmış olmasıdır. Parke döşeme, doğru döşendiğinde güvenle hijyen, ısı direnci, yürürken ses çıkarmama, düşük ses iletkenliği, dayanıklılık ve yüksek darbe direnci sağlar. Halen parke zemin yapımında parke tahtalar, blok parke, panel parke, laminat ve artistik parke kullanılmaktadır..

PARÇA PARKE

Blok parke, en yüksek ahşap sınıflarından değerli ağaç türlerinden oluşan homojen bir tahtadır. Tahtaların kenarlarında ve uçlarında birbirine bağlantı için bir oluk ve bir çıkıntı vardır. Plakanın üst dış tarafına özel gereksinimler getirilir – üzerinde çiziklere, çatlaklara, düğümlere izin verilmez. Çıkıntıların ve plakaların imalatının hassasiyeti, parke duvar yüzeyinin kalitesini belirler. Çıkıntılar ve oluklar uygun kalitede yapılmazsa, bu, parke döşendikten sonra zeminin kazınması ve zımparalanması için büyük çaba gerektirecektir..

Çıtalar 2 türe ayrılır:

1. P1 – zıt kenarlarda ve uçlarda çıkıntılar ve oluklar bulunan şeritler.

2. P2 – bir kenarında bir çıkıntı ve diğer kenarda ve uçlarda oluklar bulunan şeritler.

P1 tipi plakalar çift olarak üretilir: sağ ve sol sırtlarla.
Çıtalar uzunluğu (L) 150-500 mm. 50 mm kademeli
Genişlik (b) 30-70 mm.

Bugün en popüler olanı 70 mm genişliğinde ve 280, 350, 420, 490 mm karşılık gelen (çoklu) uzunluklara sahip parkedir. Bu tür parkelerin aşınma tabakası 8 mm’ye çıkarıldı (parke Alman teknolojik hattı Shroeder’de üretildi).

Kalasların (S) kalınlığı 14 mm’den 22 mm’ye kadardır (en popüler olanları 15 mm ve 22 mm’dir) Parça parkenin belirtilen boyutları ile kaplama, hem tahtaların ortasında hem de bağlandıkları yerlerde eşit mukavemete sahiptir. Yivin ve çıkıntının üzerinde, zeminin çalışması sırasında aşınan aşınma (S1) bulunur. Bu tabakanın parke kalınlığı 15 mm parke için 7 mm, 22 mm parke için 13 mm’dir. Yetkin bir şekilde seçilmiş ve iyi döşenmiş parke güzel bir görünüme sahiptir ve uygun bakımla birkaç on yıl boyunca değiştirilmeden hizmet verebilir.

ŞARTLAR VE AÇIKLAMALAR

Parke tahta – Parke döşemeyi kurarken aynı bitişik tahtalara bağlandığı karşılıklı paralel frezelenmiş tahtalara ve profilli kenarlara sahip masif ahşap parça.
Crest – parke tahtasının kurulum sırasında bitişik tahtalarla bağlantı kurmaya yarayan çıkıntılı kısmı.
Oluk – Parke şeridinin yan ve uç kenarlarında, bitişik bir şeride bağlanmak için bir çıkıntı içeren bir çentik.
Aşınma tabakası – yıpranması parke döşemenin ömrünü belirleyen yüzeyden çıkıntının veya oluğun üstüne kadar bir parke tahtasının üst tabakası.
Alt kısım – sırtın veya oluğun arkadan alt kenarına kadar parke tahtasının kalınlığının bir kısmı.
Parke kalasın ön yüzü – parke tahtasının aşınma tabakasının dış yüzeyi.
Parke tahtasının ters tarafı – yüz yüze.
Sağ parke tahtası – Ön taraftan bakıldığında uç çıkıntının sağda olduğu ve kenardaki çıkıntının gözlemcinin yanından olduğu parke şerit.
Sol parke tahta – ön taraftan bakıldığında uç çıkıntının solda ve kenardaki çıkıntının gözlemcinin yanında olduğu bir parke şeridi.